Internet stwarza możliwości podszywania się pod innych – możemy sobie, niczym w internetowej platformie Second Life – stworzyć drugie, lepsze życie. Mogę być na przykład drugą Angeliną Jolie albo Elvisem. Dobrym na to przykładem są między innymi fikcyjne konta na jednym ze znanych portali. Tylko czy taka pseudoegzystencja ma sens? Czy nie lepiej zająć się sobą w swoim prawdziwym życiu? Bo widzicie, drodzy czytelnicy, mało kto docenia to, co spotyka go w życiu. Nie wiem, czy się nudzi, a może po prostu żywi się swoją bytnością w sieci, ale powinien wziąć się w garść i dać sobie święty spokój z udawaniem kogoś, kim nie jest. Normalne życie jest bardziej nieprzewidywalne i niesie ze sobą o wiele więcej niespodzianek od losu, co czyni je ciekawszym od życia wirtualnego.

    Na pewno znacie grę The Sims. Tak, to ta, której trzecia część robi na świecie furorę. Sama jestem od niej w pewien sposób uzależniona. Miło być czasem długonogą, ultraszczupłą blondyną w seksownych ciuszkach, cieszącą się powodzeniem wśród simowej płci przeciwnej, a nie przeciętną studentką. Ale na dłuższą metę jest to tylko symulacja. A ja mam swoje życie, do którego wracam po wyłączeniu gry. Mam swoich własnych, realnych znajomych, swoją realną rodzinę i jak najbardziej realnego kota, który ma w nosie to, jak wyglądam i co robię. Dla niego jestem sobą – kobietą, która go karmi, sprząta mu kuwetę, dba o niego. On nikogo nie udaje. I nie udaje, że chciałby udawać. Bo kim miałby być? Garfieldem?

    Reasumując – drugie życie jest mi niepotrzebne. Wolę zająć się tym, czym zajmowałam się do tej pory – studiowaniem, życiem towarzyskim, pisaniem. I myślę, że najlepiej będzie dla nas wszystkich – choć to nierealne – jeśli wszyscy zrobią to samo. Dla własnego zdrowia psychicznego. Dbajmy o higienę naszych mózgów, kochani. Warto.