Metal to nurt muzyczny mający tylu przeciwników, co zwolenników, sięgający korzeniami muzyki lat 60. i 70. XX wieku.
Roots, bloody roots

Początki gatunku można zaobserwować już w twórczości Led Zeppelin, Jimiego Hendrixa, Deep Purple oraz Black Sabbath. Heavy metal zrodził się z hard rocka, lecz nieprędko został sklasyfikowany jako odrębny gatunek. To, który zespół można określić mianem protoplasty najcięższej muzyki, jest dyskusyjne. Wymienia się Black Sabbath, Judas Priest czy nawet Deep Purple. Nurt metalu charakteryzowała dynamiczna sekcja perkusyjna, agresywne brzmienia gitar elektrycznych połączonych z niespotykanym dotąd wokalem. Z biegiem czasu heavy metal, wraz z pojawieniem się kapel takich jak Iron Maiden, AC/DC, Van Halen, Manowar czy Motörhead stawał się coraz bardziej różnorodny. Lata 80. to czas jego rozkwitu.
Na początku lat 90. popularnym zjawiskiem stał się grunge. Kto nie słyszał o Nirvanie? Nie jest to metal jako taki, ale jego korzenie tkwią mocno w heavymetalowej tradycji lat 80.
Połowa poprzedniej dekady to nowe brzmienie metalu. Nu metal swoją wyjątkowość zawdzięczał tak ostremu brzmieniu, jak i czerpaniu z innych gatunków, np. rapu czy muzyki elektronicznej. Reprezentowany jest przez m.in. Limp Bizkit, Korn, System of a Down, Papa Roach, Deftones czy Rage Against The Machine. Pod koniec XX w. narodził się podgatunek zwany metalcore, połączenie hardcore’u (który wyszedł z punk rocka) z niepokornym brzmieniem metalu. Grają go zespoły takie jak Devildriver, Chimaira, Machine Head, Lamb of God, As I Lay Dying, Hatebreed czy nasz rodzimy Frontside. Obecnie mamy do czynienia z mnogością stylów i gatunków. Spektrum jest szerokie. Nie możemy zapomnieć o najbardziej mrocznych odmianach, mianowicie death, black i gothic metalu. Death metal ukształtował się w latach 80 jako pochodna thrash metalu, wśrród prekursorów są zespoły takie jak Death, Morbid Angel, Napalm Death i Carcass. Black metal to odmiana najbardziej szatańska z całego gatunku, wykonywana przez grupy Mayhem, Venom, Burzum,  Dimmu Borgir. Gothic to z kolei Paradise Lost, Moonspel, Tiamat, My Dying Bride.
For whom the bell tolls
Co dalej z metalem? Wielu twierdzi, że popularny obecnie nurt metalcore skrystalizuje się, stanie się niemodny i na arenie zostaną tylko zespoły pierwszoligowe, podobnie jak to miało miejsce z Nu metalem. Tak naprawdę w metalcorze coraz ciężej odnaleźć coś naprawdę wartościowego, podgatunek ten powoli się wypala. Przyszłością metalu może być właśnie powrót do jego korzeni. Wiele kapel porzuca eksperymenty i gra thrash – muzykę, którą wykonywał Slayer, Pantera, Sepultura, Testament, Megadeth, Metallica, a w Polsce zespoły takie jak Kat, Turbo i Acid Drinkers. Innowacyjne i warte uwagi są zespoły takie jak szwedzki Meshuggah grający progresywny metal, izraelski Melechesh wykonujący muzykę będącą mieszanką death i black metalu z wyraźnymi wpływami bliskowschodniego folkloru, francuska thrashmetalowa Gojira, amerykańskie Nile grające death metal i progresywno-metalowy Mastodon. Ciekawym nurtem muzycznym jest też tzw. sludge-metal, reprezentowany przez Neurosis, Isis, Cult of Luna. W wypadku tych projektów muzycznych można powiedzieć o pewnej świeżości i odmienności w stosunku do ogółu. Jak rozwinie się gatunek? Czas pokaże.
Fear of the Dark
W pewnym momencie przylepiono metalowi etykietkę „zła”. Wielu artystów na to pracowało. Jednak to, co wyczynia chociażby Gorgoroth (kto nie pamięta afery związanej z ich występem w krakowskim studiu TVP?) czy Marilyn Manson, to zwykła szopka sceniczna mająca na celu wzbudzenie jak największych kontrowersji i zapewnienie sobie rozgłosu. Niektórzy artyści w tekstach próbują sprowokować ludzi do myślenia. Znajdą się i fani antychrześcijańskich tekstów, całą winę zrzucający na Kościół. Artysta nie może odpowiadać za to, że jakiś wariat po wysłuchaniu jego płyty pójdzie wypić wino na cmentarzu i porozwalać nagrobki. Równie dobrze można winę zrzucać na gry komputerowe. Amator Quake’a czy Unreal Tournament, zdaniem niektórych psychologów, MUSI zostać seryjnym mordercą i wystrzelać połowę swojej szkoły. Skoro heavy metal jest nośnikiem treści negujących wiarę, treści nihilistycznych czy wywrotowych, w ten właśnie jednoznaczny sposób jest postrzegany. Mało, kto analizuje twórczość danego zespołu. W odczuciach opiera się raczej na pierwszym wrażeniu i narzuconych ramach. I tak też jest teraz. Stereotyp metalowca do chudy, kudłaty, oddający cześć Szatanowi i demolujący groby zjadacz kotów w glanach. O ile sam słucham metalu o tyle żadnemu kotu nie zrobiłem krzywdy (poza tym jak go nakarmiłem), raz potknąłem się o nagrobek w Święto Zmarłych. Metal tak naprawdę wyraża nonkonformizm, pewien sprzeciw wobec narzuconym normom, w heavy metalu ludzie znajdowali własne zdanie. Fani utożsamiali się z tekstami piosenek i trzymali się przez to swoich przekonań.
Vulgar Display of Power
Heavy metal to styl życia. W metalu każdy odnajdywał coś innego, coś dla siebie, to muzyka oustiderów. Muzyka ta niesie ze sobą pewne treści, które nie dla każdego są do przyjęcia. Pomimo nagonki mediów i purystów heavy metal trzyma się dobrze. W dobie, gdy komercyjne twory pokroju Dody czy Feel wylewają się z głośników niemal każdej stacji radiowej, gdy wielu ludzi klaszcze do utworów Rubika wciąż są tacy, którzy lubią ten „łomot i darcie mordy”. Kto jest najbardziej znanym za granicą Polskim artystą? Grupy Vader i Behemoth – każdy chyba domyśla się jaki gatunek wykonują. Diabeł nie jest jednak taki straszny jak go malują.
Metal na przestrzeni lat się zmieniał, istniał tylko i wyłącznie dzięki fanom. O gustach się nie dyskutuje, to nam ma się podobać muzyka, której słuchamy. Jak powiedział pewien mędrzec z FurTV: Not everyone likes metal... f*** them! m/